Tubes of draad?

Vrouwen letten op schoenen. En gelijk hebben ze. Met je Bommels aan valt dat vreemde kapsel of die ongeschoren boeventronie van je een stuk minder uit de toon. Andersom wordt al een stuk lastiger. Een paar ongepoetste kistjes onder een net pak, dat kun je niet meer goedmaken.

Voor ons favoriete speelgoed geldt hetzelfde. Goed schoeisel is essentieel. En die blitse wielen van je staan niet alleen goed in het parc fermé maar je gaat er ook nog eens een stuk harder op.

Maar hoe zit dat dan met de zolen? Tubes rijden geweldig maar zijn eigenlijk alleen geschikt voor op de rode loper. Leuk en aardig als er altijd een materiaalwagen achter je aan rijdt maar voor de mindere goden niet echt een optie. In duathlon en triathlon is elke hulp van buitenaf zelfs verboden dus zul je altijd zelf je band moeten repareren. En onderweg een tube wisselen kost enorm veel tijd.

Tubes zijn ook duur en een lekke tube moet je weggooien. Geen probleem als je Faris heet, maar als je zelf je eigen hoofdsponsor bent ligt het wat anders. Repareren gaat wel maar het is een enorm karwei en je moet er maar zin in hebben.

Bij mijzelf is dat een beetje overgegaan na een fietsvakantie lang geleden. Ik had net eindexamen gedaan en zat me af te vragen wat ik met mijn leven zou gaan doen, toen ik op de radio hoorde dat Hinault was afgestapt. Dat betekende dat Joop de Tour zou gaan winnen. Het plan om samen met mijn boezemvriend Bram naar Parijs te fietsen, om daar de finish mee te maken, was snel geboren.

Met meer branie dan verstand begonnen we aan dit avontuur. Navigatie bleek al snel een probleem, Tomtom moest nog worden uitgevonden en we hadden alleen een kaart van de Anwb met de hoofdwegen er op. Ik zie nog het gezicht van die boer in Wallonie toen twee bleke jochies om "la route a Paris" vroegen.

Bram had zelf ook geen goede racefiets dus het was alleen maar logisch dat hij op mijn trainingsfietsje zou rijden. Zelf pakte ik mijn zondagse fiets, een echte Gazelle-met-Campagnolo, jawel, en met tubes meneer, zelf bij elkaar gespaard met een dubbele krantenwijk.

Nou, dat van die tubes dat heb ik geweten. Het regende aan één stuk dus we reden om de haverklap lek op de Vlaamse binnenwegen. Aan het einde van dag 1 waren de reservetubes al verbruikt en we wilden ons schaarse budget natuurlijk niet aan banden uitgeven. En zo zat ik 's-avonds in een klein tentje in de regen en bij het licht van de straatlantaarn met naald en draad mijn tubes dicht te rijgen. Naarmate we dichter bij Parijs kwamen kreeg ik er steeds meer handigheid in, dat wel, maar op tubes rijd ik sindsdien niet meer.

De tocht zelf is me altijd bijgebleven. Ik zag laatst oude archiefbeelden van de Tour, met de finish van Zoetemelk op de Champs Elysées en ik dacht: daar staan Bram en ik, ergens achter dat dranghek.

Draadbanden dus. Gelukkig zijn ze flink beter geworden en het verschil met tubes is nog maar miniem. Ik heb zelf geen belangen in merk A of B maar de Conti Grand Prix rijdt fijn en komt goed uit elke test. Er staat "handmade in Germany" op de zijkant en dat is natuurlijk nooit slecht. Voor de fashion victims zijn ze zelfs in alle kleuren van de regenboog te bestellen.

Met de binnenband kun je ook nog wel wat verschil maken. Eén van de voordelen van een tube was altijd de ultradunne binnenband van latex, soepel natuurrubber wat ook wordt gebruikt om... eh dinges van te maken. Latex bandjes zijn er nu ook voor draadbanden, het nadeel is de prijs en het feit dat ze langzaam druk verliezen. Elke dag oppompen dus. Heb je daar geen zin in, dan ga je voor een binnenbandje van Polyurethaan. PU is een synthetische rubber, zeer geschikt om hypoallergene condooms van te maken of binnenbanden die geen druk verliezen.

No-Tubes en Joe's Sealant

In het terrein ligt het net even anders. Toen ik begon met mountainbiken dacht ik dat je de banden gewoon keihard moest oppompen, net zoals op de weg. Dat blijkt niet zo te zijn, met een zachte band heb je veel meer grip en de rolweerstand in het terrein is zelfs lager.

Het gevaar bij een zachte band is een zogenaamde "snakebite", een klapband omdat de binnenband klem komt te zitten tussen buitenband en velg. De oplossing ligt gelukkig voor de hand: gewoon de binnenband weglaten.

Je krijgt er wel andere ellende voor terug. Je hebt altijd een compressor nodig om de buitenband op de velg te laten springen en de kleefzooi waar je de band mee hebt gevuld spuit om je oren. Dit is een klusje wat je beter niet in de huiskamer kunt uitvoeren, dat weet ik inmidddels vrij zeker.

En onderweg heb je natuurlijk geen compressor bij je dus in het bos sta je te klootstralen met een losse binnenband en alles onder de latexprut. Maar als het goed is komt dat niet voor want je rijdt immers niet lek! Even afkloppen maar bij mij gaat het al twee jaar goed.