Power Cranks

Ik had er al veel over gelezen en gehoord, het lijkt haast wel de heilige graal voor de ambitieuze triathleet maar nu heb ik ze dan toch aan mijn fiets hangen: Power Cranks. Met de hand gemaakt in de Verenigde Staten bij het licht van de volle maan, dus het kost wel wat maar dan heb je ook iets.

De grap van deze cranks is dat er een vrijloop in zit. Dat wil zeggen dat je wel naar beneden kunt trappen, maar het pedaal komt niet vanzelf terug omhoog. Dan zul je toch echt je voet moeten optillen. Misschien heb je wel eens geprobeerd om in de training met één been te fietsen. Wel, zo voelt het dus maar dan in stereo.

Er zijn veel dingen die je met deze cranks niet kunt. Even uit het zadel voor een verkeersdrempel kun je vergeten en een Bunny-hop hoef je al helemaal niet te proberen. Het goede nieuws is natuurlijk dat je met een aktieve knie-inzet ongeveer 15% extra spiermassa kunt inzetten.

In het begin fietst het overigens zeer onwennig maar dat went snel, je bent wel eerder moe omdat de hef-spieren relatief ongetraind zijn. Maar het ronddraaien van de grote plaat lijkt me beter af te gaan - en daar doen we het toch allemaal voor!

Wie er meer van wil weten of er zelf eens op wil fietsen moet me maar eens aanschieten na een wedstrijd. En als ik in 2011 significant harder ga fietsen dan ligt het zeker aan deze dingen.

Meer informatie is natuurlijk ook te vinden op de website van de fabrikant.

SRM PowerMeter

Het is duur en het komt uit Duitsland: het SRM crankstel. Er zit een groot display bij met allemaal kleine knopjes en een USB aansluiting dus de "hebben-faktor" is enorm. Maar wat kun je er eigenlijk mee?

Simpel gezegd, met een SRM kun je zien hoe hard je aan het trappen bent. Er zijn ook andere systemen die in het achterwiel worden ingebouwd, maar een SRM is zeer nauwkeurig en (dus) de de-facto standaard in het profpeloton.

Maar, ehh, ik weet toch al lang hoe hard het gaat? Ik heb al een tellertje en ik kan ook cadans en hartslag bijhouden dus waar heb ik dit voor nodig? Wel, eerder heb ik al bericht over mijn belevenissen op de Watt-bike van de VU Amsterdam en wat me onder laboratorium-omstandigheden al opviel was dat het getrapte vermogen behoorlijk kan schommelen terwijl de hartslag stabiel blijft. De hartfrequentie is dan ook een afgeleide van de inspanning en van meerdere factoren afhankelijk. Door het vermogen te meten meet je de inspanning zélf.

In een veld-test, dus tijdens een training op mijn eigen fietsje met een SRM blijken de verschillen nog veel groter. Even aanzetten voor een viaductje jaagt de hartslag nauwelijks omhoog maar het geleverde vermogen is al gauw het dubbele. Is dat erg? Ja, dat is heel erg want je spieren voelen het wel en als je dit tijdens een tijdrit doet betaal je het driedubbel en dwars terug. De beste tijdrit rijd je door een constant vermogen te draaien en daarbij is een SRM een waardevol hulpmiddel. Daarnaast biedt vermogensmeting op de fiets je de mogelijkheid om je anaërobe drempel te verschuiven doordat je eindelijk je intervaltraining op de juiste intensiteit kunt uitvoeren.

Het meetgedeelte van het systeem zit in het crankstel zodat je probleemloos kunt wisselen tussen een open of dicht achterwiel. De gegevens worden via het ANT+ protocol doorgebeamd naar het display waarop je ook snelheid, cadans, Hf, hoogte en temperatuur kunt aflezen. Het ding kan overweg met een borstband van Suunto en uiteraard kun je alles lekker downloaden naar je laptop om er fijne grafieken van te maken. De uitdaging is dus om niet te analytisch te worden en toch ook naar het gevoel te blijven luisteren.

Enneh, best wel stoer: bij een Coopertestje op de fiets kom ik net aan de 5 Watt per kg. Lance en Alberto zitten boven de 7 maar die hebben er voor doorgeleerd zal ik maar zeggen.