Dat doet -ie thuis ook

Op weg naar het zuiden geeft het iedere keer gedonder. In Bordeaux doken we ooit een Formule 1 hotel in en ik probeerde mijn prachtige mountainbike langs de receptie te smokkelen. Monsieur!  riep de dame beledigd. Een fiets op de slaapkamer, dat doet u thuis toch ook niet?

Nou, zei mijn vriendin, dat zou ik niet te hard zeggen....

Tja een fiets. Zolang je er op rond rijdt is het een leuk ding, maar eenmaal ingepakt is het ineens een groot en onhandig gevaarte geworden. De vliegmaatschappij laat je flink dokken voor die paar kilootjes en taxichauffeurs laten je gewoon staan met je fietskoffer.

Met de eigen auto is het al niet veel beter. Op de beruchte Périférique werd ik ooit van achter aangereden, door een grote terreinauto met koeienvanger. Met al die loslopende beesten in Parijs heb je zo'n ding hard nodig, dat begrijp ik natuurlijk wel. De bestuurster stapte uit, keek met een geringschattend oog naar de Lefty die op de trekhaak stond en constateerde dat die fiets al héél lang kapot was. Die voorvork was toch zeker haar schuld niet? Resoluut stapte ze weer in en stoof er volgas vandoor.

Uiteindelijk is het allemaal wel goed gekomen, maar het kostte een halve dag van de vakantie om aangifte te doen en alle verzekeringspapieren in te vullen. En ik heb een jaar op mijn geld moeten wachten.

De anderen, Sartre zei het al. Als ze niet tegen je aan rijden proberen ze je fiets wel te jatten. 's-Ochtends vroeg uit Nederland vertrokken en net voor de Spaanse grens parkeerden we aan zee om even een dutje te doen. De bedoeling was om een paar uurtjes in de auto te tukken en dan voor het eerste licht de baan weer op.

Tot zover lukte het allemaal, maar bij het oprijden van de snelweg hoorde ik "kloenk" en toen zag ik mijn fiets niet meer in de binnenspiegel. De een of andere Franse imbo had kans gezien om tijdens mijn hazeslaapje de klemmen van de Twinnyload los te draaien. De mountainbike werd nu achter de auto aan gesleept met het kabelslot, want dat had onze geniale dief niet los weten te krijgen.

Dat avontuur kostte me natuurlijk ook een paar dagen. Alle spaken uit het voorwiel en de Portugese fietsenmaker vertrouwde mijn voorvork maar half, dus het nieuwe wiel werd strak tegen de lefty-poot gespaakt waardoor er bijna niet mee te sturen viel.

Tegenwoordig ben ik wijzer, als ik moet vliegen dan huur ik ter plaatse wel een fiets. En bij ons vakantiehuis heb ik een paar eenvoudige mountainbikes neergezet. Scheelt een hoop gesleep en in Portugal kan ik mijn fiets nu gewoon voor het zwembad laten staan. Het voordeel van een goedkope fiets, dat had ik met een Cannondale nooit gedurfd.