Oei !! STOM !!

Wedstrijdspanning. Je voelt het al als je opstaat, vandaag is anders dan andere dagen. De adrenaline geeft je vleugels, maar door overconcentratie of pure zenuwen doe je soms ook hele rare dingen.

En ik had het al zo moeilijk. Bij tennis of voetbal heb je tenminste nog de helft kans om te winnen, maar bij duathlon of wielrennen ligt dat toch duidelijk anders. Daar komen mijn eigen stommiteiten dan nog bij. Kun je nagaan.

Even uit het hoofd, van vorig jaar: In Hilversum had ik het fietsparcours bestudeerd en ingeprent, de official gaf duidelijk de goede richting aan maar de renner vlak voor me, waar ik op aan het jagen was, reed verkeerd... dus ik ook. Later zag ik dat ik op 20 seconden de beste fietstijd had gemist.

In Lelystad viel ik op de fiets in slaap, ik nam even gas terug om wat te eten en vergat dat ik met een wedstrijd bezig was. Een paar kilometer later werd ik ingehaald en toen viel het kwartje weer, hee dit is geen training!

Het parc fermé is ook altijd een succesnummer, voor de toeschouwers dan. Als je zelf naar je fiets loopt te zoeken tussen 300 andere tijdritfietsen kun je daar meestal niet de humor van inzien. Ik hang altijd een felgekleurd jasje bij mijn fiets en prent de wisselzone goed in, maar je kunt natuurlijk ook in volle vaart de verkeerde wisselzone binnenstuiven. Dat was ook in Lelystad, waar ik tussen de schooljeugd terechtkwam die klaar stond voor de dikke banden race.

Op het NK in Tilburg viel mijn bril van mijn hoofd bij de eerste run. Dus Pieter in de berm lopen zoeken met een absolute recreantentijd tot gevolg. Het was namelijk een bril van wel 5 euro, snel van huis meegegrist omdat ik 's-ochtends in de auto op mijn Oakley was gaan zitten. Wedstrijdspanning he. Ook het vermelden waard was de 7evenheuvelenloop, de thuiswedstrijd in mijn eigen stad Nijmegen, waar de championchip nota bene is uitgevonden. En wie was, als enige van 18.000 lopers, zijn chip vergeten? Ehhh... juist ja. Gelukkig geen PR gelopen (!) en aan de hand van de finishfoto kon ik toch in de uitslag worden opgenomen. Maarten Krol, nog bedankt.

Het recht van de stomste

Voor automobilisten is een fiets langzaam verkeer. Je kunt dus altijd vlak voor de fietser nog een zijstraat induiken. Dat een fiets soms ook hard gaat, en geen ABS remmen heeft, dat begrijpen er maar weinig. Ik ga er altijd maar vanuit dat ze me helemáál niet gezien hebben. Dan kan het alleen maar meevallen.

Maar ik heb natuurlijk geen ogen in mijn rug. Afgelopen zomer tijdens een fietstraining op een smal en winderig dijkje werd ik voorbij getoeterd door een auto-met-haast. Nog tijdens het inhalen moest de bestuurder inhouden en uitwijken voor een tegenligger.

Pieter in de sloot, kras op de auto, politie erbij, de hele toestand. Gelukkig niks gebroken maar wel een haarscheurtje in de voorvork. Carbon is een leuk materiaal maar niet betrouwbaar na een klap, dus vervangen dat ding. Ik wil niet op mijn muil gaan met een vorkbreuk.

De afhandeling van de schade verliep wel wat stroef. De automobilist vond dat ik "onverantwoordelijk hard reed". Dat was natuurlijk heel aardig van hem.

Ronduit hilarisch was echter het briefje wat de goede man meestuurde met het schadeformulier. "De wielrenner Pieter Aben reed ca. 50-55 kilometer per uur. Zo te zien kostte hem dat geen moeite".

Het stond er echt! Cancellara mag dus wel oppassen. Of toch niet? Volgens mijn eigen GPS reed ik een bescheiden gemiddelde van 38,1. Wie het leuk vindt kan hier de track bekijken.