Een Fiets voor Fabian

28 april 2012 - "Hoeveel fietsen heb jij eigenlijk?" vroeg Fabian. "Dat weet ik niet precies, dan moet ik ze eerst even tellen", antwoordde ik naar waarheid.

"Ik heb er tweehonderd", onthulde Fabian, "maar die staan allemaal bij oma". We waren onderweg naar Arnhem en ik had Fabian gevraagd of hij me wilde helpen om "iets op te halen". Wat hij niet wist, was dat ik vier weken geleden een inzamelaktie was begonnen om voor hem een nieuwe fiets bij elkaar te sparen.

Waarom eigenlijk? Ach, waarom ook niet. Het is een leuk joch, hij zit hier om de hoek op school en ik zie hem spelen met de andere kinderen uit de buurt. Hij is helemaal gek van wielrennen maar hij heeft geen fatsoenlijke fiets. En ik dacht: als ik niks doe dan gebeurt het nooit.

Ik ben zelf ook niet zo rijk opgegroeid en daar heb ik eigenlijk nooit last van gehad. Het viel me alleen wel op dat mijn vriendjes een veel betere band hadden met Sinterklaas dan ikzelf. Eén voor één kregen ze een nieuwe fiets maar ik werd vergeten. Dat jeugdtrauma ben ik inmiddels wel te boven maar dit was gewoon leuk om te doen. Bovendien: kleine moeite. Een oproep op Facebook, een spaarpot op tafel en met hulp van velen was het zo rond.

Ik parkeerde recht tegenover Fietspeciaalzaak Roelofs. "Dit is Fabian", zei ik. "Hij wil graag wielrenner worden maar hij heeft geen fiets. Hebben jullie niks voor hem staan?". "Natuurlijk, loop maar even mee", speelde Johan Rijnders het spelletje mee. Op de race-afdeling keek Fabian zijn ogen uit maar alles was net te groot voor hem. "We hebben ook wel kleinere fietsen" vervolgde Johan maar bij de kinderfietsjes aangekomen was alles natuurlijk véél te klein voor een jongen van acht.

"Even denken, even denken... misschien staat er nog wat in de werkplaats!" zei Johan uiteindelijk, en bij het zien van de vuurrode Specialized MTB die daar heel toevallig klaarstond bleef Fabian stokstijf staan. "Dit is precies de goede maat!" stamelde hij. "Ga dat eerst maar eens buiten proberen", vond Johan.

Fabian stoof de straat uit. We zagen hem over het pleintje crossen en tien minuten later had hij zich verenigd met drie fietsende vriendjes. Wij volwassenen keken het aan van achter de etalageruit, we dronken nog een cappuccino en toen was het alweer tijd om te gaan.

"Je hebt toch wel centjes bij je?" plaagde Johan. Oei! Ik zag Fabian schrikken. Deze fiets ging hij liever niet teruggeven! "Ach Johan, doe niet zo flauw", zei ik. "Jullie sponsoren mij toch ook? Fabian wint misschien nog wel eens de Tour de France en dan wil je daar toch een aandeel in hebben gehad?"

Dat gaf de doorslag. Ik moest wel plechtig beloven om een jaar lang banden te komen plakken maar toen mocht de fiets mee naar huis. Fabian wilde natuurlijk achterin zitten, bij zijn nieuwe fiets.

We kwamen stil te staan in de file voor de Waalbrug. "Ik heb helemaal geen tweehonderd fietsen", klonk het heel klein vanuit de kofferbak. "Ik heb er maar één en die is héél oud". "Ach", zei ik, "je hebt nou deze toch?"

Het leuke vind ik natuurlijk dat iedereen er aan heeft meegewerkt. Al mijn vrienden, bekenden en mede-atleten (en jij dus ook, naar alle waarschijnlijkheid) hebben een paar euro in de pot gestort, niemand heeft er een boterham minder om gegeten maar samen met elkaar hebben we iemand heel erg blij kunnen maken. Is dat leuk of niet?