ATC Tijdrit Almere

6 mei 2012 - Het lastige van een tijdrit is dat je je tegenstanders onderweg niet kunt zien. Pas na afloop hoor je de uitslag maar dan is het al te laat om nog een trap extra te geven. Niet dat het veel uitmaakt, je rijdt zo hard je kunt en harder kun je dus toch niet.

De organisatie had ons vooraf gemeld dat het parcours veranderd was, "zodat de wind nu vrij spel heeft, meer nog dan voorgaande jaren". Dat beloofde wat, vorig jaar woei het hier namelijk nog zo hard dat je amper je ligstuur kon gebruiken. Die windmolens staan hier niet bepaald voor niks.

De ATC Tijdrit dus. Een dik uur knallen en daarmee helemaal mijn afstand. In een paar jaar uitgegroeid tot een serieus evenement waar triatleten en wielrenners onderling uitmaken wie er hier nu eigenlijk kan fietsen. Bij de dames besliste vandaag de Nederlands kampioene triathlon Sonja Jaarsveld in het voordeel van de NTB maar bij de heren was de dagzege voor de KNWU. Overall winnaar Bob Canoy reed vorig jaar nog heel verdienstelijk op het NK Tijdrijden voor professionals, zag ik trouwens op de KNWU site. Daar ga je dus niet zomaar van winnen.

Ik gaf mezelf vooraf toch al niet veel kans. Iedereen kent wel de kleedkamerverhalen, vóór de start is niemand fit. Zijn we niet geblesseerd of overtraind dan hebben we wel "een griepje" of "nog een wedstrijd in de benen". Valpartij, rib gekneusd, sleutelbeen en zelfs een hernia heb ik wel eens gehoord. Meestal merk je er ná de start weinig van maar we doen gewoon alles om ons in te dekken voor eventueel tegenvallende resultaten. Het hoort dus bij het wedstrijdritueel om vooraf flink te zeuren.

Ik probeer daar normaal niet teveel aan toe te geven maar vandaag deed ik lekker mee. Het loopt ook gewoon niet goed. Geen energie, geen zin om te trainen. Een week geleden bij het EK Duathlon lange afstand voelde ik me ook al zo lam. Normaal gaat thuis de trap met drie treden tegelijk maar nu? Treetje voor treetje. Overtraind? Voorjaarsmoeheid? Geen idee.

Niet starten, zoals een vriendin voorstelde, was natuurlijk geen optie. Mijn vaste duathlonmaatje Ron Welters wist het gelukkig wat te relativeren. "Als ik me niet zo fit voel", zegt Ron, "dan bedenk ik maar dat de rest van de mensheid zich altijd zo voelt". Voorwaar een troostrijke gedachte en het rare was ook dat het EK Powerman in exact dezelfde tijd ging als vorig jaar. Ook in de tussentijden zat geen minuut verschil, en dat op dik drie uur sporten.

Blijkbaar maakt het dus niet uit wat ik er van vind. De subjectieve beleving van de eigen vorm is ondergeschikt aan het geheugen van de spier. Met andere woorden: brak of niet, gooi er een kwartje in en het fietst. Hebben jullie dat ook? Daar ben ik dan wel benieuwd naar.

Over vandaag kon ik alleen maar tevreden zijn, in een sterk veld toch min of meer mijn plekje gehouden. Vreemd genoeg vond ik het ook wel prettig dat Erik me op een gat zette. Bij onze laatste confrontatie (op het NK TT) was het verschil met Erik nog geen seconde en toen dacht ik toch: had ik die ene bocht maar wat scherper genomen. Maar vandaag waren de verhoudingen lekker duidelijk.

De uitslagen staan inmiddels op de website van TV Almere.