Vadesto Tijdrit

22 mei 2012 - "Ik doe eigenlijk maar wat", zei Roel Kerkhof. "Ik ook", zei ik, "maar vertel het niet verder".

Roel is hoofdredacteur van het Triathlon Bondsblad maar hij kan zelf ook een gemeen stukje tijdrijden. We troffen elkaar na afloop van de Vadesto tijdrit en we hadden het over vorm.

Vorm is iets ongrijpbaars. Je krijgt het niet zomaar te pakken maar als je het eenmaal hebt dan voel je het verschil. De beentjes draaien als vanzelf, de bandjes zoeven en het maakt je niet uit hoever het nog is.

Ben je niet in vorm dan is het andere koek. Het gaat nog steeds wel vooruit maar je moet er hard voor werken. Je voelt je een dwangarbeider, een mijnwerker die de gangen in wordt gejaagd.

"Ik volg ook geen trainingsschema", ging Roel verder. "Ik doe gewoon waar ik zin in heb". Met jou kan ik praten dacht ik want bij mij werkt het precies zo. De afgelopen jaren leidde dat vaak tot resultaat maar vandaag ging het niet zo lekker.

Het begon allemaal twee dagen eerder bij Ron aan de keukentafel. Voor de kijkers die nu pas inschakelen, als ik op zondagmorgen bij Ron Welters aan de koffie zit dan weet je hoe laat het is. Tijd om de achterbank plat te gooien, de tijdritfietsen achterin te leggen en ergens te lande een duathlon te rijden. Plaats delict was dit keer stad Groningen en John Aalbers reed vandaag ook met ons mee.

John kreeg commentaar van de jury dat zijn rits te ver openstond, zelf werd ik in de tijdrit voorbijgefietst door één van de duo's en bij Ron ging de tweede run niet lekker. Na afloop stonden we daar op een kaal parkeerterrein en dan denk je, waarom doe ik dit eigenlijk.

De volgende dag was ik in Zwolle om het Vadesto parcours te verkennen en dat zag er wel goed uit. Beetje heuvelop heuvelaf, goed asfalt en nergens een scherpe bocht. Totaal geen last van de duathlon van gisteren en het tweede verkenningsrondje reed ik probleemloos 43 gemiddeld. Met wat wedstrijdspanning erbij kan dat morgen flink harder, vond ik zelf.

Dat pakte wat anders uit. Ik stond een beetje te klooien voor de start, had om te beginnen mijn licentie thuis laten liggen en bij het inrijden schoot ik drie keer van de rollenbank af. Eenmaal gestart leek het goed te gaan, de eerste kilometers gingen met 47 gemiddeld maar Ronald Heeringa, die een minuut vóór mij was gestart, kreeg ik toch niet in het vizier.

Bij het keerpunt ging het licht uit. Dat is het verschil als je in vorm bent, dan kun je eindeloos blijven knallen maar nu was het gewoon op. Ik zat te harken op mijn fiets en alles deed me pijn. Dit was geen tijdrijden meer, dit was tunnels graven en bij het bordje "nog 5 kilometer" hield ik het voor gezien. Normaal is dat het punt om er nog even een eindsprintje uit te persen maar nu dacht ik: "Ik peddel terug naar de finish en morgen zet ik die fiets op Marktplaats".

Eenmaal over de meet zakte de hartslag weer tot een aanvaardbare waarde en dan verdwijnen die gedachten ook vanzelf. Misschien was het toch die duathlon van zondag, twee wedstrijden in 48 uur is ook wel wat veel. Ach, volgende keer beter.

De uitslagen staan inmiddels op Tijdrijden.nl.