Wim is terug

17 maart 2013 - De start van het duathlon seizoen is traditioneel in Hilversum en valt ongeveer samen met het begin van de lente. Twee keer hoera dus, want nieuwe blaadjes en joepie weer wedstrijden! Nu was het lopen bij mij nog zozo in verband met een slepende blessure, en vriend en collega John Aalbers had net zoiets maar dan met de fiets. Een goed idee was snel geboren en zo besloten we om als estafetteduo RunnersWorld Nijmegen te gaan vertegenwoordigen.

Bescheiden als wij zijn, hadden we bij de organisatie bedongen om niet te hoeven starten tussen de andere veteranen maar in de tweede serie bij de elite atleten. John en ik zijn samen bijna honderd dus in het startvak werd wel even vreemd gekeken, maar gelukkig kan John wel een beetje lopen. Het rondje was onverhard met een paar nijdige heuveltjes en dat ligt hem ook goed. Luttele seconden na de koplopers kwam John het parc fermé instuiven, en na de overdracht van het startnummer stapte ik als 5e op de fiets.

De verhoudingen waren nu niet helemaal eerlijk natuurlijk, ik had tenslotte niet hoeven lopen zoals de rest en nog voor het eerste keerpunt zat ik al achter de voorrijmotor. Voor de kijkers die nu pas inschakelen, dat betekent dat je vooraan rijdt! Bij de keerpunten kon ik mooi de achtervolgers bekijken en ik zag dat bijna alles er af waaide maar dat alleen Wim Nieuwkerk als kauwgom aan mijn schoen bleef plakken. Hoe hard ik ook reed, Wim bleef keurig en heel sportief twintig meter achter me rijden.

Nu is Wim ook wel een speciaal geval natuurlijk. Vorig jaar had Wim bedacht om zijn glanzende topsportcarriere te beëindigen, omdat het toch wel veel tijd kostte allemaal. Duathlon is tenslotte geen voetbal dus wij moeten er gewoon bij blijven werken. En als je, zoals Wim, zo'n beetje alles al gewonnen hebt wat er te winnen valt wil je ook wel eens een avondje met je vriendin op de bank zitten. Afscheid van de topsport dus, totdat bekend werd dat Duathlon op het programma staat van de wereldspelen in Cali 2013. "Daar wil ik me wel voor kwalificeren" zei Wim en zo werd er een jaartje bijgeplakt.

Ondertussen zat ik op de fiets te rekenen. "Wim moet straks nog lopen" bedacht ik, dus die moet wat reserve houden. Bij het laatste keerpunt keek ik nog eens om en Wim lachte terug want hij voelde hem al aankomen. Na de snok reed ik blind door en met een veilige voorsprong kwam ik aan bij het parc fermé waar John al klaar stond om het karwei af te maken. En zoals gezegd, het is als duo een stuk makkelijker omdat je de krachten kunt verdelen maar we liepen/fietsten hier toch een nieuw parcoursrecord, wat niet eens zo héél slecht is voor twee bejaarden die, althans naar eigen maatstaven, niet helemaal fit zijn.

De uitslag staat inmiddels op de website van TVH.