ATC Tijdrit

21 april 2013 - "Jij moet niet zo zeuren" zei mijn zus en ze had eigenlijk wel gelijk.

Een week eerder liep ik nog te twijfelen. Het tijdritseizoen was in Warns begonnen en ik had deze eerste wedstrijd gemist omdat ik het wat overdreven vond om voor een sprintje van krap 7 km op en neer naar Friesland te rijden, maar op internet had ik wel "toevallig" gezien dat Ronald en Remco daar zengend hard hadden gereden.

Sinds oud-wereldkampioen Steven Sloof ermee is gestopt is Ronald Heringa mijn nieuwe Nemesis. Verdere uitleg overbodig. Remco Grasman is een oude duathlon-bekende die zich na een voetblessure full-time op de tijdrit heeft gestort. Remco won vorig jaar nog het NK baanatletiek over 10.000 meter, dus die heeft ook wel een beetje conditie zeg maar.

Mijn voornemen om in Almere te verzaken stuitte echter op onvermoede tegenstand vanuit de familiekring. "Hoezo niet fit" vond mijn zus. "Wij moeten het hele jaar naar jouw fietsverhalen luisteren en dan ga je nu thuisblijven?". Wie mijn zus een beetje kent, weet dat je dan beter de wekker kunt zetten.

Eenmaal in Almere bleek ik niet de enige die wat onwennig aan het nieuwe seizoen begon. De Nederlands kampioen bij de senioren Mark Tuitert was juist verhuisd en kon "tussen de verhuisdozen zijn Tacx niet vinden". Anderen waren minder orgineel maar wel zo ziek, zwak en misselijk dat het eigenlijk een wonder was dat ze de veilige woonstee überhaupt hadden durven verlaten. En niemand had natuurlijk tijd gehad om te trainen. Ronald en Remco waren echter opvallend monter en zagen er topfit uit, er zat geen grammetje aan wat er niet hoorde. Enige bedrijfsspionage bracht ook aan het licht dat beide heren de allernieuwste en extreem ovale tandwielen hadden gemonteerd. "Oh heb jij dat nog niet" vroegen ze iets te nonchalant.

Gelukkig waren ze wel zenuwachtig dat ik vlak achter hen mocht starten. Dat vond ik dan wel weer vleiend maar eenmaal onderweg verdwenen ze toch langzaam uit het zicht. Ik besloot mijn eigen wedstrijd te rijden en aan de finish bleek de schade gelukkig beperkt. Een keurige derde plek met 44 gemiddeld, lang niet ontevreden zo vers uit de winterstalling, en Remco en Ronald waren vandaag gewoon sterker - met of zonder geheime tandwielen.

Ook erg leuk was het weerzien met een aantal oud-deelnemers van de Lanzarote Fietsclinics. Suzanne van Gelder uit Wolvega, die afgelopen februari nog twee weken met ons had meegefietst, maakte gehakt van de oppositie door alle andere dames op minuten te fietsen. Als coach mag je niet pronken met je pupillen, het is tenslotte hún prestatie, maar een beetje trots was ik natuurlijk wel.

Op de weg terug kreeg ik een sms dat huisgenote Dieuwertje Poort en partner-in-crime John Aalbers beiden beslag hadden gelegd op de Europese titel in hun leeftijdscategorie op het EK Duathlon korte afstand in Horst, wat mijn derde plek onmiddelijk in een wat meer bescheiden daglicht stelde. Bij thuiskomst bleek John ook opvallend nuchter over zijn Europees kampioenschap, maar Dieuwertje loopt nu al een paar dagen door het huis te stuiteren wat erg leuk is om te zien. Over twee weken ga ik haar hazen als eerste dame in de klimclassic in Limburg, en daar verheug ik me nu al op.

De uitslag van Almere staat inmiddels op de website van ATC.
De uitslag van het EK duathlon vind je hier.