ATC Tijdrit Almere

6 april 2014 - Als je op zondag om zeven uur 's ochtends je rollenbank in de auto staat te wurmen dan weet je wel weer hoe laat het is. Tijd voor een tijdrit!

De eerste van het jaar is altijd bijzonder. Na de winter zie je al je vriendjes weer terug, het is leuk om iedereen fit en gezond terug te zien, we hebben allemaal weer nieuwe spullen en ik word altijd vrolijk van al die dichte wielen en blije punthelmen.

Wat wel steeds opvalt: het hoort voor velen bij de sportieve traditie om bij de begroeting wat te mieren over een sluimerende verkoudheid, een vage blessure of het magische begrip "vorm". Wat dat laatste dan precies is kan niemand beschrijven maar iedereen kent het en het is er nooit, althans "nog niet" of "nog niet helemaal". Ik had natuurlijk weer eens nergens last van, ik voelde me opperbest en was van plan om vandaag de stenen uit de straat te gaan rijden. Ook in tactisch opzicht leek het mij een uitstekend idee om dit op voorhand en in opgewekte toon aan de verzamelde concurrentie mede te delen.

Alleen bij Remco Grasman werkte dat natuurlijk weer eens niet. Remco had zich een dag eerder met rugklachten afgemeld voor de klassieker die hij zaterdag zou gaan rijden en ik verwachtte hem hier niet aan de start. Maar hij was er dus wel en zag er gevaarlijk fit en energiek uit.

Nou ja, we zien wel dacht ik. Ik heb in Almere al vijf jaar een abonnement op het podium maar gewonnen heb ik hem nog nooit en vandaag hoefde dat ook niet per se. Het beloofde verder een natte wedstrijd te worden, en ook dat hoort natuurlijk bij Almere. Over het gras en door de modder naar het startvak, oppassen dat je geen klei in je schoenplaatjes trapt en dan inklikken en wegwezen.

Al dat water zorgde nog wel voor een momentje. De doorkomst bij start/finish was een flauwe bocht naar rechts met van die fijne betonplaten met zo'n leuk stalen randje eromheen wat zo heerlijk glad kan worden in de regen. Bij het inrijden had ik ze wel gezien, maar toen was het nog droog en ik wilde nu ook niet teveel tijd verliezen. Ik dook in elk geval iets te optimistisch de bocht in (met 38.7 per uur zegt de GPS) en ik voelde mijn voor- en achterwiel tegelijk wegglijden. Mijn fiets gaf een enorme zwieper maar mijn beschermengel zat op mijn ligstuurtje en helemaal scheef op het zadel glibberde ik op een paar centimeter langs de pootjes van de dranghekken. "Wil je dat niet meer doen" zei Tinka er later over. Zelf schrok ik er niet zo van, tenminste niet op het moment zelf. Daarvoor zat ik toen al veel te diep in mijn tunneltje.

Onderweg werd ik nog door Remco ingehaald en ook dat verstoorde mijn concentratie niet. Ik wist dat Remco direct achter mij gestart was en van hem kan ik het ook hebben. Pas toen ik het piepje hoorde van de finishmat ontwaakte ik uit mijn trance en ik feliciteerde Remco direct. Daar hoefde ik de officiële uitslag niet voor af te wachten.

Ik ken Remco Grasman nog uit de atletiek, hij was al eens Nederlands kampioen op de 10.000 meter baan. Hardlopen is in Nederland niet echt een kleine sport dus dan kun je wel wat. Later zag ik hem terug bij de centrale trainingen van de nationale duathlon selectie waar ik toen werkte als fietstrainer. Remco kwam een weekendje meefietsen maar hij reed toen nog geen deuk in een pakje boter.

Ambitie had -ie wel, dat kon ik wel zien, en bang was hij ook niet. Ik herinner mij een slingerweggetje waar ik mij met jonge honden Alexander Picard en Jorik van Egdom in de afdaling had gestort, met duizelingwekkende snelheden tussen het andere verkeer door. Daar kreeg ik later, terecht, een uitbrander voor van de bondscoach. "Eh Pieter, het is wel de bedoeling dat iedereen blijft leven" zei Armand van der Smissen. Maar Grasman was dus als enige in het wiel blijven zitten en sprak de historische woorden "het ging wel harder dan ik gewend was maar ik dacht, het zal wel zo horen".

Een jaar later moest Remco door chronisch blessureleed noodgedwongen stoppen met hardlopen en besloot hij zich op de tijdrit te gaan toeleggen. Dus toen zag ik hem al aankomen. Remco zijn eerste echte tijdritfiets komt ook bij mij uit de werkplaats, die heb ik nog hoogstpersoonlijk in elkaar geschroefd.

Die Remco dus. Inmiddels heeft hij een sponsorfiets, een elitelicentie en een profcontract. En rijdt hij een stuk harder dan ik. Maar dat is dus juist leuk, om afgetroefd te worden door een eerdere pupil. Dat mag van mij nog wel vaker gebeuren.

De volledige uitslag staat inmiddels op de website van TV Almere.